Zoals gewoonlijk is het weer vroeg dag en ik loop om zes uur alweer buiten. We hebben vandaag een lange rit voor de boeg van 336 mijl (538 km) naar Durango. We verlaten Aspen in westelijke richting via de US 82 die gelijk al begint met een lange maar mooie omleiding door het achterland. Via Woody Creek , Snowmass en Basalt komen we in Carbondale waar we linksaf de US 133 nemen.
De US 133 loopt door het White River National Forrest, een prachtige weg waar we ook herten zien. Al slingerend door Gunnison County komen we door Redstone, Somerset en Bowie en rijden door het schitterende Gunnison National Forrest richting Paonia. Hier boven schijnt voor de verandering het zonnetje even aan een strakke blauwe lucht met in de verte weer die dreigende donkere bewolking.
Tussen Redstone en Somerset komen we een enorme kudde schapen tegen die door Cowboys te paard en moderne Cowboy’s met een Quad over de weg worden gedreven. Hoelang zullen zij al onderweg zijn en hoe lang moeten zij nog ? Daar heb je werkelijk geen voorstelling van. We moeten er met de motor gewoon doorheen rijden dan gaan de schapen vanzelf aan de kant.
Duizenden schapen op de Highway
Bij het mijnwerkersdorpje Somerset zijn nog geweldig grote kolenmijnen van de Oxbow Mining Corporation, waar nog heel veel steenkool gedolven wordt. Er staan mijlenlange treinen vol steenkool om afgevoerd te worden. Bij Paonia nemen we de US 92 en rijden door Crawford waar het ook weer heeft geregend en waar het maar 16 graden is.
De US 92 leidt ons langs de Black Canyon met zijn steile wanden en diepe ravijnen, een geweldige weg met enorm mooie vergezichten en diepe kloven waar je angstvallig dicht langs rijdt. We stoppen even op de Blue Mesa Dam om de benen te strekken. Hier zijn we in 2000 ook geweest met een wat groter gezelschap, waar Peter en Hans ook bij waren.
Even wachten voor wegwerkzaamheden
Nadat we weer een grote wegomlegging tegenkwamen met ook hier weer modderige en onverharde wegen, zijn we bij Cimarron gestopt bij een restaurant om wat te eten. Het was een verlaten bende waar de tand des tijds behoorlijk aan geknaagd had, net als aan de eigenaars. De specialiteit van het huis was Hot Turkey met mashed potatos. Hans en Jan durfden dat wel aan, terwijl Peter en Ed zich bij een gewone Hamburger hielden. We hebben er maar warme koffie bijgenomen want buiten was de hemel weer opengebarsten en stroomde het water opnieuw uit de lucht.
Lake Fork, stuwmeer bij de Blue Mesa Dam
Op de TV werd een mededeling van President Bush inzake een mogelijke oorlog tegen Irak uitgezonden. De serveerster maakte zich hier erg druk om, omdat haar zoon in het leger zat. Ik moest als enige klant afrekenen bij de kassa waar eerst iemand voor opgetrommeld moest worden. Al met al was het een oubollig zaakje wat ook nog eens te koop stond ook.
Toen we verder reden was het weer een klein beetje opgeklaard, zodat we weer een flink stuk konden rijden. We volgen de US 50 en komen in Montrose wat een redelijk grote stad is. We komen op de US 550 en gaan richting Ouray. Dit is bekend gebied, want in 2000 hebben we deze weg in omgekeerde richting gereden. We passeren Colona en in Ridgway krijgen we wederom een bui hagel op onze pet. Weg US 550 brengt ons slingerend door Uncompahgre National Forrest naar Ouray.
De mooie Black Canyon en eindelijk iets beter weer
Ouray is nog een oud western stadje dat nog wat van zijn verleden heeft bewaard of nagebouwd. We zien het aan de rechterkant onweren en regenen maar blijven net aan de rand van de bui rijden en krijgen af en toe een paar spetters mee. Via de Red Mountain en enorme slingerwegen komen we in Silverton, een echt oud westernstadje, waar we even stoppen om de benen te strekken.
In Silverton komt de stoomtrein aan uit Durango. De trein heeft deze zomer al twee keer bosbrand veroorzaakt waar de brandweer zes weken mee bezig is geweest om te blussen. De stoomtrein is tijdelijk vervangen door een dieseltrein en aangepast zodat hij geen vonken meer verspreid. Nu rijdt de stoomtrein weer als vanouds van Durango naar Silverton waar hij middenin het westernstadje knerpend tot stilstand komt.
De oude stoomtrein van Silverton naar Durango
Via Don Juan National Forrest komen we door Rockwood en Hermosa om uiteindelijk in Durango aan te komen, van de moddervloed die hier eerder deze week heeft plaatsgevonden is niet veel meer te zien. Om vijf uur komen we na 298 mijl (480 km) aan bij hotel Durango Inn And Suites. Het hotel heeft ook een restaurant en een bar waar we even heen gaan om een Budweiser te drinken, het is er echter zo ongezellig dat we besluiten om vanavond met een taxi naar de stad te gaan om daar een gezellig restaurant op te zoeken.
De taxichauffeur, Mr. Talktoomuch, vertelt in geuren en kleuren in welk restaurant we wel en waar we niet moeten eten, we hebben geprobeerd de batterijen eruit te halen maar dat hielp niet. Hij zette ons af bij een lokaal kroegje waar geen blind paard schade kon aanrichten, we nemen een Budweiser en Ed vraagt om een Whisky. De bardame weet echter niet hoeveel en in welk glas het geschonken moet worden, zij vind het glas en Ed mag zelf zeggen tot hoever het glas vol moet. Nou dat werd een volle dus. Omdat we elke consumptie direct moesten afrekenen en dat niet erg gastvrij vonden zijn we daar weggegaan om een restaurant te zoeken.
De Hot Wings zijn deze reis veelvuldig geserveerd.
Heeft dat iets met de buitentemperatuur te maken ?
Het restaurant aan de overkant, Alfredo’s Steakhouse was wel geschikt en we bestelden gelijk maar twee portie’s Hot Wings. Toen we nog twee maal Hot Wings bestelden kwam de ober vertellen dat er nog maar een portie was en dat we dat van het huis kregen. We hebben daar heerlijk gegeten en zijn voldaan met een zeer drukke taxichauffeur, het was dezelfde en de enige van Durango, naar het hotel gereden.